iam tantum irae conceperat rex, quantum vix sobrius ferre potuisset. Enimvero olim mero sensibus victis ex lecto repente prosiluit. Attoniti amici, ne positis quidem, sed abiectis poculis consurgunt in eventum rei, quam tanto impetu acturus esset, intenti. Alexander rapta lancea ex manibus armigeri Clitum adhuc eadem linguae intemperantia furentem percutere conatus a Ptolomaeo et Perdicca inhibetur. Medium complexi et obluctari perseverantem morabantur: Lysimachus et Leonnatus etiam lanceam abstulerant. Ille militum fidem implorans comprehendi se a proximis amicorum, quod Dareo nuper accidisset, exclamat; signumque tuba dari, ut ad regiam armati coirent, iubet. Tum vero Ptolomaeus et Perdiccas genibus advoluti orant, ne in tam praecipiti ira perseveret spatiumque potius animo det; omnia postero die iustius 2 / 2 exsecuturum. Sed clausae erant aures, obstrepente ira. Itaque, inpotens animi procurrit in regiae vestibulum et, vigili excubanti hasta ablata, constitit in aditu quo necesse erat his qui simul cenaverant egredi. Abierant ceteri, Clitus ultimus sine lumine exibat. Quem rex, quisnam esset, interrogat. Eminebat etiam in voce sceleris, quod parabat, atrocitas; et ille iam non suae, sed regis irae memor Clitum esse et de convivio exire respondit. Haec dicentis latus hasta transfixit, morientisque sanguine adspersus: "I nunc", inquit, "ad Philippe et Parmenionem et Attalum."

Tegen die tijd had de koning zoveel woede veroorzaakt, zoveel nuchterheid nauwelijks kon verdragen. Voor een keer, overmand door louter zintuigen, sprong hij plotseling uit zijn bed. De verbaasde vrienden, die niet eens gingen liggen, maar hun kopjes weggooiden, stonden op, reikhalzend uitkijkend naar de afloop van de gebeurtenis, die hij op het punt stond te doen met zo'n gewelddadige aanval. Alexander, terwijl de speer uit de handen van zijn bewakers is gestolen, wordt door Ptolemaeus en Perdiccas verhinderd om Clitus te slaan, nog steeds woedend met dezelfde onmatigheid van zijn tong. Lysimachus en Leonnatus namen zelfs de speer mee. Hij smeekt de trouw van de soldaten en roept uit dat hij door de naaste van zijn vrienden is gearresteerd voor wat er zojuist met Darius was gebeurd; hij beveelt een bazuin en een signaal te geven, zodat ze gewapende mannen bij het paleis kunnen verzamelen. Maar toen echter smeekten Ptolemaeus en Perdiccas, op hun knieën gerold, dat hij niet zou volharden in zo'n plotselinge woede, en hem liever tijd zou geven voor moed; des te meer alleen de volgende dag 2 / 2 in werking treden. Maar de oren waren gesloten en de woede doofde. Daarom rende hij, onbeheersbaar van geest, naar het hof van de koning, nam de speer van de wachter weg en stopte bij de ingang waar het nodig was voor degenen die tegelijkertijd hadden gegeten om naar buiten te gaan. De rest was weg, en de laatste Clitus ging uit zonder licht. De koning vraagt ​​wie hij was.De wreedheid van de misdaad klonk ook door in de stem die hij voorbereidde; en hij antwoordde dat Clitus zich niet langer bewust was van de toorn van de koning, en dat hij uit het banket stapte. Deze speer doorboorde de zijkant van de spreker, besprenkeld met het bloed van de stervende man: "Ik ben nu," zegt hij, "tegen Philippe, Parmenion en Attalus."